Achter op de motor kijk ik mezelf eens in de spiegel aan. Ik heb mezelf al een lange tijd niet meer goed aangekeken, en het beeld is een beetje bibberig, maar toch. Terwijl ik mezelf aan kijk vertel ik mezelf dat ik toch ook best wel blij mag zijn.
Vandaag heb diep in de bosjes van dit Afrikaanse continent zaadjes in de grond gestopt. Het heeft geregend, dus het is tijd om te zaaien. Hier voel je pas hoe klein je echt bent. Mensen zijn net mieren, maar dan met een ego. De farm reikt tot zo ver ik kan zien, en ik blijf angstvallig dicht in de buurt van Dora. Het is bijzonder hoe open het bos is, maar hoe dicht het ook is. En hoe weinig gevoel voor richting ik heb.
Terwijl we over de kronkel paadjes rijden vraag ik me ook af, wie dat eigelijk bedacht heeft. Dat die farm zo ver weg is, en hoe ze die plek voor de eerste keer gevonden hebben. En hem ook voor de tweede keer weer terug gevonden hebben. Bijzonder eigenlijk, hoe mieren altijd hun weg vinden...
Ja, de mensen staan hier nog dicht dij de natuur. Orienteeren zich op hun omgeving en de zon, en weten schijnbaar willekeurig gezaaide zaadjes terug te vinden. Weken iedere dag met hun handen in de modder, op hun willekeurig gelocaliseeder farm. Het is eigenlijk iedere dag een safari.
“The work is too hard, and we are suffering every day”, klagen ze. Ja denk ik. Iederreen werkt hard, en iedereen lijd. Maar jullie zien niet hoe mooi jullie hier leven. Maar aan het einde van de dag ben ik ook moe. Het werk is inderdaat zwaar, en de yam-hopen reiken eindeloos. De doen hier alles met hun lijf, een houweel en een machet. Ja, het werk is zwaar, en voldoet zeker niet aan de arbo wet. Ze houden hier van bukken, en zware schalen op hun hoofd dragen. Het is niet iets wat je een heel leven kan doen. Maar dat is toch wel wat ze doen. Misschien lijden de mensen hier wel iets meer. Jhon Banye. Van 1970. Dus nu zo’n 41 jaar oud. Zijn oudste zoon is 24, zijn jongste zoon 6. Zijn vrouw, Dora, is al weer zwanger. Hij kan niet lezen en schrijven, nog spreekt hij engels. Waar moet hij heen? Ploetert zich hier een leven door de modder.
Mensen zijn net mieren, hier ontbreekt het ze zelfs aan een ego.
