“All passengers for flight 102 and mister Jhon ready for take of at gate 12”, verschijnt hier af en toe op de radio als commercial. Ik verbaas me er over hoe ver dat van de beleving van de mensen hier af staat. Maar wat me meer zorgen baat is wat het met mijn eigen gevoel doet. Want iedere keer dat ik het hoor bekruipt me meer en meer het gevoel van heimwee. Dat ik straks zelf weer in het vliegtuig zit, om naar huis te gaan. Naar mijn fammilie en vrienden, bij wie ik me zo op mijn gemak voel, en die mij zo goed begrijpen.
Een nieuwe stad, een nieuw huis. Een nieuwe school! Daar heb ik nog helemaal niet bij na gedacht. Hoe spanned dat eigenlijk is.
Kijk, mijn lichaam is okee. De fysieke uitdagingen hier zijn eigenlijk niet echt uitdagingen. Maar mijn hoofd! Jezus. Ik denk dat ik me zelden zo verloren heb gevoeld.
En nu, voor wie het leuk vind, heb ik nu ook een aantal paginas in mijn schriftje vol geklad met depressief geraaskal, wat ik jullie eerst wilde besparen, maar wa ik jullie bij nader inzien toch niet wil onthouden. Het is namelijk, als ik het nu zo lees, best hylariesch. Dus wie het wil lezen klik hier.
In mijn hoofd gaan alle gesprekken over mij.
“Kijk haar daar nu zitten, voelt ze zich te goed om ook iets te doen ofzo?”
“Ze is hier alleen maar om te eten, en ik maar koken.”
Tja, ik voel me voornamelijk schuldig over alles wat ik doe. Alles, want ook:
“Nu kan ze al lezen en schrijven, geeft ze hier les, denkt ze dat ze ook nog moet gaan koken en zo. Kan ze ons niet in ons waarde laten met iets wat wij kunnen ofzo?”
En het is ook niet eerlijk. Hoe ver ik ook reis, ze achtervolgen me altijd. De gesprekken in mijn hoofd, voor wie ik het, wat ik ook gedaan heb, het in iedergeval nooit goed gedaan heb. Godverdomme, hoeren, kutzooi. Ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik ben ook moe.
Bizar eigenlijk. Mensen gaan op reis om zichzelf te vinden. Nou, ik snap dat niet hoor, dat je jezelf moet zoeken. Want waar ik ook ga, ik kom mezelf altijd tegen. En ik kan er nooit precies de vinger op leggen, wat er mis is, want het is altijd in een andere vorm, maar in iedergeval nooit goed. En het maakt me ook niet uit, of ik mezelf nu vind, of verlies, ik wil dat het stopt. Ik wil verdomme gewoon m’n leven leiden. Ik ben ook moe, om telkens mezelf te overwinnen en of me te forceeren in situaties die zo tegen mijn natuur in gaan. Om dat het ook mijn natuur is. Omdat ik ook vind dat het zo is. Omdat ik dat redelijke logica vind. Achterlijke kut zooi. Terug in nederland ga ik hulp zoekken. Want ik wil dit niet meer. De Grote Ontevredenheid. De Grote Ongemakkelijkheid. Want de gedachten houden nooit op, en ik ben moe. Ik kan me er niet meer toe zetten. Ik heb geen zin meer om leuk te doen. En ik weet niet wat het is, faalangst, depressie, sociale overgevoeligheid, perfectionisme of wat dan ook. Het maakt me niet uit. Het moet stoppen.
En ik wil verdomme over de mensen hier schrijven, en niet over mezelf!
... Zou ik kunnen zeggen, dat ik het niet kan? Dat ik het gewoon niet kan, met de mensen hier omgaan, en nog heel veel andere dingen. Dat het niet meer wil probeeren, en het ook niet meer hoef te probeeren van mezelf.
