Als ik denk, denk ik in woorden. Ik praat in mijn hoofd. Tegen mijzelf, tegen anderen, of als anderen over mij. Ik kan ook denken in filmpjes. Hoe je langen nagels plat op een tafel legt, of hoe een man een kusje kan geven. Als ik denk denk ik in het nederlands. Alsof ik een boek schrijf. Mijn gevoelens en gedachten manifesteeren zich in woorden. Maar mijn moeder taal is friesch. Wanneer zijn mijn gedachten nederlands geworden? En als ik helemaal geen taal geleerd? Hoe had ik er dan over gedacht? Een gevoel als een gevoel, inplaats van een gevoel als een woord. Want woorden categoriseeren alles. Stoppen alles in een hokje. Bij de gratie daar van bestaan woorden. Vervolgens nuanceeren ze die categorien ook weer. Maar the map is not the territory, en woorden kunnen nooit alle verschillen benoemen. Je kan niet revereren naar iets wat niet een 2e keer bestaat. Dat kun je alleen alleen zelf kennen.
De gedachten en gevoellens zijn gedegradeerd tot woorden, en zodra je die niet meer met anderen kunt wisselen, bespreek je jezelf op een heel andere manier.
