Het wollige groen, dat me zo uitnodigend aan kijkt. Een palmboom hier en daar, een emmer water op ons hoofd. Water halen. Een dagelijkse bezigheid hier. Alsof we de hond uit laten. Een sociale bezigheid ook, zo’n borehole. Ik voel me al een stuk vertrouwder met de mensen hier. Ze komen me tegenwoordig al ophalen, want ze hebben door dat ik daar schijnbaar schik in heb.
Ook de fulanie’s, die toch een beetje een gemeenschap appart zijn, beginnen aan me te wennen. Een meisje, die altijd lacht en mijn grootste fan is, laat trots het haar van haar juf, -wat zij wereldschokkend gewoon kan vast pakken zonder dat ik uit mijn vel spat- aan haar fulanie vriendinnetjes zien. Dat in natuurlijk een enorme show, want nu het ijs gebroken is wil ieddereen wel even voelen aan die enorme bos haar die uit dat kleine knotje springt.
De fulanies, wat een intressant gezelschap. Ze zijn de mensen die de koeien herderen. Een soort zigeuners. Ze komen uit Mali, en ze hebben niet de beste reputatie. Ze zijn een beetje buitengesloten. Ze hebben nog veel meer aan hun traditionele gewoontes vast gehoduen, je kunt ze meteen herkennen. De vrouwen zien er veel mooier en verzorgder uit, veel minder, afgeleefd. Ze besteden altijd heel veel aandacht aan hun makup en hun haar. Ik verbaas me over hun dunne beentjes en dunne armen.
Ik weet niet zo goed hoe, maar ik facineer me toch echt nogsteeds mateloos voor hun. Misschien is dat een goed idee voor het volgede dorp avontuur...
