* Geen electriciteit.
* Geen stromend water.
* Geen douce.
* Geen toilet. –papier.
* Geen bereik.
* Geen engels.
“Dat wil ik graag”
En dus zit ik nu in het dorp. Bonga. Het dorp heet Bonga, Gonja voor stroompje. Als je van Damongo de Kanteen road neemt, die na Kanteen volgt tot voorbij Sor Number 3 en dan nog ongveer drie kwartier door rijd de bush in dan ben je in Bonga.
De mensen spreken hier helemaal geen engels. Er is een meneer, de geleerde van het dorp, aan wie ik iets kan vragen. Dat geeft dus een heel, eh, bijzondere interactie.
Ik zeg bijna niets. Ik zou niet weten wat ik zou moeten zegen, en al zou ik dat wel weten, dan zou ik niet weten hoe. Ik houd me dus maar stil. Stil zit ik hiet in een hoekje van de compound. Ik zou wel graag een taak willen, maar weet niet zo goed hoe. Als ze naar me kijken voel ik me ongemakkelijk. Ik kijk terug. Ik kijk naar hun. Ik bekijk ze. Schaamteloos, maar omdat ik ook niet anders kan. Schaamtevol eigenlijk.
Ze plaatsen een gast, en zeker een blonde geletterde ( ik, geletterd, grapje zeker) vrouw, die zichzelf hier met een auto het dorp binnen rijd, graag op een voetstuk. Eh, plastic stoel. Een gast hoort vooral niets te doen, bediend te worden. “Maddam, sit here.”
-Als we niet samen een gesprek kunnen delen, mogen we dan alsjeblieft samen een taak delen?-
Hoe ga ik dit doen?
Wat eigenlijk?
O god. Mag ik naar huis?
