Voor je het weet raak je verzeild in een begravenis.
Het is hier heel normaal om naar een begrafenis te gaan van iemand die je amper of helemaal niet kent. Het princiepe is hier hoe meer mensen hoe beter. Het is een teken van respect. Het is een mini festifal. Er word gegeten, gedronken, gedanst en gehuild. De mensen blijven hier drie dagen rond hangen. Mensen brengen eten. Pito. 3 dagen lang draagt ieddereen zijn steentje bij. Ze laten alle wanopihheid lopen. De weduwe draagt een touw rond haar middel. Haar zusters en vriendinnen houden haar aangeleind, zodat zij alle onredelijkheid kan laten gaan. Father Francis denkt dat ik dat achterlijk vind, maar ik snap het heel goed. Aan het eind van deze traditionele gebeurtenis word dan een katholieke dienst gehouden, en word het lijk in een kist gehesen, om begraven te worden.
Het lijk zit hier al drie dagen in deze toren, in de brandende zon. We lopen er drie keer voorlangs en gooien dan een aantal muntjes. Lopen door naar de muziekanten, gooien muntjes, huilende mensen houden hun handen op. We stoppen ze muntjes toe. Ik voel me ongelovelijk ongemakkelijk. Ik voel me schuldig over mijn aapjes kijken. Jajaja. Maar de vaders blijven mij op het hart drukken dat het voor de mensen hier een hele eer is dat ik hier ben...
