Het is altijd de horizon. De horizon die trekt. Aan mij. Die mij zo facineerd.Die me zo ontroerd. Die altijd onberijkbaar blijft. Die me altijd 2 stappen voor is.
Wat is daar, daar waar ik niet ben? Is er daar, een zijn. Of houd alles aan het einde van mijn wereld op.
Met het uitzicht op de laatste weken besloten we dat het nog niet voorbij mocht zijn. De horizon daagde ons uit, of misschien wel meer de motor die ons altijd als laatste een goede nacht wens, en ons als eerste in de ochtend weer groet. Waarvoor we snachts ons bed uit gaan, om hem onder het afdakje te zetten als het regend. Ja, misschien was het ook de motor.
En zo kwam het dat we vertrokken, richting Lingbuischi.Over onverharde weg en kronkel paadjes.
Ja, heel even zouden we denken dat we in nederland ook een motor zouden kopen, maar dat zou natuurlijk wel mega ultiem saai zijn, mat al die gladde wegen...
Mooie tak he...
