Ik waan me volledig veilig in mijn mosquito netje, dat me beschermt tegen ongedierte en alle armed robereys. Gefacineerd kijk ik naar het witte vierkant aan de binnenkant van mijn hoofd. Een ipod brand een scherm op mijn netvlies. Eens in de zoveel tijd luister in naar Europa, naar alle liedjes die ik vijf maanden geleden met zo veel zorg heb geselecteerd. Kyte Man, Coco Rosie, Moby, Blof, The Prodigy, Amelie, allen passeeren ze de revu. Opgezwolle, even op de veemarkt. Steen, lekker gezellig. Adelle, met Manny Shades Of Black. Met die gitaar solo, die ik zo mooi vind omdat mijn vader die zo mooi vind. Terwijl ik me op mijn rug draai en naar de sterren kijk vullen mijn ogen zich met tranen. Pap, deze is voor jou!
Ja.
Al deze plekken zijn.
Er.
Op aarde.
Ik hier, onder de sterren, mijn ouders en mijn zusje in hun bedden in Reduzum, de mensen in Bonga, die daar nogsteeds hun dagn slijten. Mary & co, aan de andere kant van deze muur, die soms honger hebben, met een vader die ze niet steunt, en een father die ze maar net op school kan houden. En alle mensen op aarde, waar ik ben. Niet kan zijn.
Ik ben hier.
Helemaal.
En straks ben ik ook weer thuis. Dan raak ik weer de deuren van ons huis. Dan doe ik weer allemaal dingen. Zoals door de stad fietsen, en met de trein reizen. Ga ik even naar school, omdat het kan.
...
Door de muziek heen hoor ik het gerochel en gehoest van onze watch-man. Die arme man. Veel te oud, en veel te krom. Word nooit wakker, en gaat ons zeker niet beschermen, maar ach, het is allemaal emploiment potential.
Boven mij verschuiven de sterren. De tijd verstrijkt, ook hier. Met mijn ogen open en gesloten probeer ik te slapen. Lukt dus niet. Morgen weer een dag, morgen weer een dag. Dan geven we les aan ons inmiddels 25 kinderen. Mensen. Personen. Ieder gezicht een eigen wereld, een eigen verhaal, een eigen gebruiksaanweizing.
Pricilla, die zo goed engels kan, maar so stubbon is. Kleine fla (florice) die zo grappig is, maar nul concentratie heeft. Avelai, die alles al lang begrijpt. Robert die zo goed kan schrijven en tellen, maar de laatste tijd zo stil is. Grote fla (florice) die alles wel kan, maar het niet doet, en altijd zo sip kijkt en soms in eens heel vrolijk is. Frank die nu pas na 4 maanden ons aan kijkt, met ons communiceerd, en zelfs lacht. Lucaya, die al vanaf het begin mijn grootste fan is, en eerst lief was, toen stubbon, en nu weer lief. Samsia, die het bloed onder onze nagels vandaan haalde, maar nu alleen nog op haar duim zuigt. Aclologo, waarvan we ons afvragen of het thuis wel goed gaat. Alasan, die het zo goed kon, maar we nu nooit meer zien. Mustafa, die zo onozel leek en zo slim bleek. Ama, die altijd netjes haar best doet. Joyce die alles voor haar kleine zusje opschrijft en telt.Mennas, die zo grappig is, niet zo goed durft, maar het met een beetje extra aandacht wel kan. Youssef met zijn stiekeme oogjes, waardoor je hem al zijn streken al bijvoorbaat vergeeft...
Zo lief en zo schattig, zo eigen. Zo groot al en nog zo klein. Met hun verhalen en gesprekjes, blijdschap en verdriet, ruzies, gevechten, tranen, snottebellen en wonden.
En dan alle andere knuffel aapjes die niet in onze klas zitten. Sista Anna, Sista Sabina! Youre welcome! Als ze een stoel voor ons halen, een krijtje op rapen, het klas lokaal aan vegen.
Tss tss, sissen mijn tranen, als ze neer druipen op dit Afrikaanse continent. Als wij er straks niet meer zijn, wie gaat dan...
Tja, iedere nacht slapen we hier in een sprookje. Prinsessen jurken. Alle prinsen dansen rond mijn bed. Maar ik kan niet alle kikkers kussen.
De aarde draait.
De sterren verplaatsen zich nog een keer.
Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen.
Een tropiesche storm in mijn hoofd.
We houden het niet droog vanacht.
Ik scroll en ik zoek.
Met zorg geselecteerd.
Gezellig even europa.
Een blinde vlek.
Omdat
We
Toch
Ook
Vantevoren
Al
Besloten
Hadden
Dat
Het
Allemaal
Niet
Perfect
Kon
Zijn.
Drama.
