Aan de oevers van de tijd, Keek ik om me heen, Ik wachtte aan de kant, Aan de oevers van de tijd, En alles ging voorbij, Verloor zijn naam, En spoelde aan, Aan de oevers van de tijd, Hing ik maar wat rond, In het zachte, dode licht, Van de vreemde grijze zon, Zocht ik naar die ene dag, Mei en Juli in een zomer, In een jaar... (spinvis)
Hier in Ghana gaat alles een tandje lager. Een tandje trager. Ongeduld en haast zijn hier bij het zondige om af, en een middag niets doen met vrienden en famillie word als reuze sociaal gezien. Wat maakt dat ik wel eens het gevoel heb dat de tijd door mijn vingers glipt, en er niets gebeurt.
Als ik aan het eind van mijn geduld op het muurtje klim, en een kind door de bush zie struinen rollen de tranen over mijn wangen. Dat kind, zo mooi. Ze is doof en stom. Ze heeft geen school, en ik betwijvel haar toekomst, maar ik bewonder haar ook. Ze doet wat zo mooi is, maar wat ik de afrikanen niet kan uitleggen. Ze streven hier allemaal op hun passieve manier naar de vooruitgang, maar ze begrijpen niet de schoonheid van... van ik weet niet wat.
Toen ik hier kwam, had ik niet een ongelovelijke cultuur shok. Ik heb ook nog niet ontzettend naar europa terug verlangd. Ik verlang alleen nog steeds zo ontzettend naar Afrika.
Ik ben vertrokken vanuit de logica dat ik een luxe probleem had, en dat dit op wonderbaarlijke wijze zou oplossen als ik trerug naar de basis van het bestaan zou gaan. Feit is eigenlijk dat ik hier nog een groter probleem heb met de luxe. We zijn namelijk van alle gemakken voorzien, toilet, douce, stromend water, er word voor ons gekookt ect.
En tuurlijk de bussen en alles, het gaat op zijn ghanees. Wij gaan ook fedge water bij de borehole, en eten met onze handen. Maar ik voel me af en toe nog steeds een buitenstaander. Van een mee leef ervaring naar een langs elkaar heen leef ervaring. Ik mis mijn zwarte broertjes en zusjes, en ik hoef geen bed voor mezelf. Ik mis ook mijn zwarte moeder, en dat we samen fufu pounden en al dat.
Maar gelukkig hebben we nu onze plannen gesmeed. Nu de nersery met vakantie is zijn we naar Tamale gereisd om daar 2 weken cursusen te volgend. Ik heb me er op vast gepind dat ik moet leren dansen, en durven dansen, en zweet me dus een ongeluk. In tamale is veel te beleven en daar genieten we van. We hebben aardige vrienden gemaakt en ook Celina een andere nederlandse meid hangt hier rond. We slapen in een weeshuis in een klein dorp vlak bij supporten hun zo een beetje met wat geld en eten. Dit dorp is erg klein en drinkt van "the damb" ofwel moder poel, en dit betekend voor ons dus ook een goede planning op gebied van water management.
Maar wat me werkelijk ongeduldig maakt, waar ik naar uitkijk en niet op kan wachten, is dat father francis ons in een van de remote villages gaat plaatsen, in een gastgezin, om daar mee te leven met de mensen.
Zo zie je maar weer, geduld is een schone zaak.
