Ik train me hier de heledag suf.
Maar de dingen waarin afrika mij het meeste traint, zijn eigenlijk heel europees. Zoals initiatief nemen. De leiding nemen. Mensen zeggen wat ik denk hoe ze het beter kunnen doen. Zeggen wat ik wil. Zorgen dat ik krijg wat ik wil.
Namelijk, als je hier niet een initiatief neemt, gebeurt er niets.
De dagen komen en gaan. Al het plastic en het vuil. Het waait rond en waait aan. De kippen en de geiten. Hun drollen naast mijn bed. Onze klamboe zijn we hier al lang verloren, laat staan dat we onze handen wassen voor het slapen gaan.
Aan het einde van de nacht kijk ik om me heen. Met een zilver grijze deken heeft het duister van de maan verloren. De maan en de sterren, ze wassen alles schoon. De wijdsheid van het land. De rust en de wind. Hier staat de tijd stil. Het heden is hier. Ik kijk naar de kinderen die op hun mat slapen. De hond die zich bij hun voeten neer legt. Dauwda die daar slaapt, en Amina die daar slaapt. En die iedere ochtend zo vroeg op staan.
We slapen deze dagen dus in Kpauwumo. Een klein weeshuis met 14 kinderen. Het is hier een ontzettende tyfus zooi, en de kinderen hangen maar wat rond. Amina, de vrouw van de eigenaar is de hele dag aan het koken, en Dauwda, de eigenaar is op zijn manier ook altijd met van alles bezig. Gister doen we een actieviteit, die alweer uitgesteld is.
Wat moet ik hier van denken, wat kan ik hier mee. De kinderen spelen en rennen, en ze gaan heus niet dood. Maar alles is hier zo smerig, en zo rommelig. Nergens is orde of regelmaat in. Er is hier geen prullenbak. Ze eten nooit samen aan tavel.
Ze krijgen hier les, en spreken vrij goed engels. Ze zijn heel goed gewend aan blanken. Maar waar leren deze kinderen hoe ze laten zelf een gezin kunnen stichten?
En voor je het weet vind je jezelf, aan de anderekant van de wereld door de bosjes struinen. Met je handen te graaien in andermans poep. Met je goede gedrach een wanhopige poging ondernemen. Wiens verandwoordelijk is het eigenlijk om dit god ganse land, en het hele continent schoon te maken? Want de Afrikanen hebben het plastik uitgevonden, maar het komt niet in hun belevingswereld voor dat al dat afval ook ergens heen moet. Het ligt daar toch prima... Wie heeft daar nu last van. Wat kan er nu schadelijk zijn aan een plastic zakje? Maar misschien kunnen we dan de paar vierkante meter rond het weeshuis schoon maken. En een paar kinderen een beetje besef bij brengen. Kunnen ze een bisquit verdiennen. Maar als ik uitleg dat de musquito's hun eitjes kunnen leggen in het water wat in het plastic blijft staan kijken ze me allemaal met grote ogen aan. En al ik vraag welke ziekte je van musquito bites kunt krijgen kijk ik hun met grote ogen aan. Het blijft angstvallig stil. En na afloop waaien de bisquit folies alweer in het rond.
Als je je afvraagt wat een drupel op de gloeiende plaat inhoud, nou dan denk ik dat ik het gevonden heb. De ene vrijwilliger na de andere, die hier de kinderen van links naar rechts komt slingeren. Om vervolgens zijn reis voort te zetten. Ik ben hier maar zo kort, en vraag me af, wat ik kan doen? Voor deze kinderen, in deze korte tijd. Is het misschien beter om ze in hun waarde te laten?
Ik ben dus ook in training, om te probeeren, en te tasten, en te voelen. En te falen. En te durven falen.
Te durven om te trainen. Hier is er tijd om te trainen te durven te trainen.
