Who at in heaven,
Hello be thy name,
Thy will be done on earth,
As it is in heaven,
Give us this day,
Ouher daily bread,
And forgive us ouher thsrespasses
As we forgive those who have thresepasssesdesded against us
And lead us not in themptetisisonsesn
Save us frome every evil
en dan nog iets
AMEN.
En zo lopen we iedere ochtend, als de morgen nog vers is maar de zon al brand, onze meditatieve wandeling, van 40 minuuten. Tot we daar waar Kanteen eindigd, en het einde van de wereld begint een gebouwtje vinden.
Dit gebouwtje is de st. Theresas Kinder Garten, van de Katholic dioces of Damongo. De meerderheid van de kinderen op deze school is islamitiesch, maar dat maakt allemaal niet uit. De grenzen van het mogelijke en het onmogelijke liggen hier heel anders. Zo zegen al deze islamitiesche kinderen iedere ochtend gewoon het christelijke gebed op, wat ze zelf niet eens verstaan. Maar zo ook passen hier makkelijk 80 koters in een klas. Er zijn hier 2 leraressen, de een geeft les aan KG1, 80 koters, en de ander aan KG2, 10 koters. Gelukkig is er nog een 3e lokaal. Dat hebben we schoon gemaakt, en daar geven wij nu les aan zo'n 25 wijsneuzen.
Wij? Geven wij les? Ja. het kan allemaal. En de kids spreken amper engels. En we hebben geen tavels, nog stoelen. Er zijn hier geen kleurtjes, en geen kleurplaten. Geen eens papier. Stukje bij beetje hebben we van de eerste ramp dagen geleerd, en geven nu heus les. We gebruiken krijt en fles-doppen. En er is een stapel met platen, zodat we ze woorden kunnen leeren; Fire-wood, Bore-hole, Guinee-worm, Po-po, Pine-apple, Don-key, Fu-fu-poun-der...
En zo schreeuwen we dan van ergens tussen 8 en 9 tot 10 uur ons de longen uit ons lijf. Dan is het break. COLLECT CHALK! GO OUT AND EAT YOUR FOOD! GO OUT AND PLAY!
En dan komen ze met hun 900 grijp-grage-cholera vingers spagetty en rijst in onze haren smeren, en onze witheid onderzoekken. En onze nagels, en beenharen en en of er misschien wel zwart onder ons rokje zit, of dat je misschien moet krabben. Neen kinderen, deze au braunies zijn echt wit.
En ja, hygiene is hier een verloren zaak. Want ze plassen en poeppen gewoon hier of daar, een beetje in het veld. Met een stukje toilet papier voor het idee. En ze eten met hun handen. En ze wassen hun handen allemaal in het zelfde teiltje en driken uit de zelfde emmer. En ook ik heb aan het einde van de pauze dorst.
En ik bid tot god en allha en buddha dat de cholera uitbraak niet deze school treft, want dan hebben ze het allemaal.
Maar ach, het knufel gehalte is hoog, en ik zou ze het liefste allemaal mee naar huis nemen. En dus raap ik ze dan maar van de grond, om ze op een mat te slapen te leggen, en trek ik vechtende kinderen uit elkaar. En droog ik hun tranen. En ze zijn al helemaal aan ons gewend. Niet meer bang voor onze witheid, en vallen in slaap op je arm.
Ovirgens: zwarte en witte babys. Ze huilen het zelfde.
Ja het is een uitputtings slag, maar iedere ochten als ik wakker word, en fast fast mijn ontbijt naar binnen werk en van Damongo naar Kanteen loop en de kinderen ons tegemoet rennen, tja. Dan kan ik niet anders dan mijn hand op hun hoofd te leggen, en te vragen hoe het met ze gaat en al die dingen.
En al die dingen. Want deze wonderlijker wezentjes, met hun wonderlijke taaltjes, en hun wonderlijke zijn, wat word er later van hun?
