Vier keer links is terug bij af.
Vier keer rechts is terug bij af.
Blind vertrouwend op het onbekende.
Linksom of rechtsom.
Vier hoeken.
Muren ook.
Een kader om binnen of buiten te werken.
Om je in terug te trekken.
En een blok aan je been.
Vanuit dit kader kan ik zien dat de sterren iedere nacht op de zelfde plek terug komen.
En dat de maan iedere nacht iets minder vol word.
Dat de tijd zich herhaalt, plus of min een beetje.
Ik zit met mijn lijf in mijn armen.
Alles gaat door, en alles staat stil.
Het vlees verlangt altijd meer.
Maar ik houd het stevig geklemd binnen het kader van mijn angst.
Alle bezwaren en de mensen.
Het hoofd aan mijn been.
En dus loop ik.
Met mijn ziel onder mijn arm,
en mijn lijf op sleeptouw.
Altijd ergens vandaan en nooit ergens naar toe,
Wat altijd mooier is, en altijd dramatiescher is.
Met mijn ogen gesloten voor de blikken van de mensen.
En me blindstarend op alle dingen die geen dingen zijn.
Die geen naam kunnen dragen.
Namen die ik niet kan dragen.
Omdat ik mezelf niet graag binnen kaders plaats.
Geen kaders durf.
En dus zoek naar de volheid van de leegte.
Wat ik vind aan het einde van mijn latijn.
Waar het vlees gaar is.
En mijn hoofd besluit dat het mooi is geweest.
