Desorienteren

Vier keer links is terug bij af.
Vier keer rechts is terug bij af.
Blind vertrouwend op het onbekende.
Linksom of rechtsom.
Vier hoeken.
Muren ook.
Een kader om binnen of buiten te werken.
Om je in terug te trekken.
En een blok aan je been.
Vanuit dit kader kan ik zien dat de sterren iedere nacht op de zelfde plek terug komen.
En dat de maan iedere nacht iets minder vol word.
Dat de tijd zich herhaalt, plus of min een beetje.
Ik zit met mijn lijf in mijn armen.
Alles gaat door, en alles staat stil.
Het vlees verlangt altijd meer.
Maar ik houd het stevig geklemd binnen het kader van mijn angst.
Alle bezwaren en de mensen.
Het hoofd aan mijn been.
En dus loop ik.
Met mijn ziel onder mijn arm,
en mijn lijf op sleeptouw.
Altijd ergens vandaan en nooit ergens naar toe,
Wat altijd mooier is, en altijd dramatiescher is.
Met mijn ogen gesloten voor de blikken van de mensen.
En me blindstarend op alle dingen die geen dingen zijn.
Die geen naam kunnen dragen.
Namen die ik niet kan dragen.
Omdat ik mezelf niet graag binnen kaders plaats.
Geen kaders durf.
En dus zoek naar de volheid van de leegte.
Wat ik vind aan het einde van mijn latijn.
Waar het vlees gaar is.
En mijn hoofd besluit dat het mooi is geweest.

o, en: liefde liefde liefde.

how is the road?

Mijn nederlandse gramatica word een beetje engels en mijn engelse gramatica word een beetje ghanees. De mensen vragen hier hoe het is met je huis of je werk. Of, hoe is het met de weg. 


En dat is het de weg. Een heel ding. Of eigenlijk niet. Men spreekt hier van gravel road en tear road. Ik zou eerder zeggen net niet weg en net wel weg. De gravel road is de net niet weg. Wat dat betreft ligen de zon vakantie en de sneeuw vakantie heel dicht bij elkaar. Het is een baan aangestampt gravel, door een soort sneeuwschuiver achtige machines, die je ook in frankrijk op de piste ziet. En net als op de piste laveer je je rond je hobbels en gaten en kies je de beste weg. Links om of Rechts om. Je let op het verkeer voor je, en dat achter je let op jou. Of, daar valt misschien een kleine kanttekeing te maken, de mensen letten hier (wat dat betreft) veel minder op je. Je moet dus vooral op de anderen letten. maar gelukkig zorgt ook moeder natuur voor ons. Zij zorgt namelijk met haar regens voor een natuurlijke, varieerde collectie aan verkeers obstacles. Waar de ene dag nog weg was, is de volgende dag een ravijn, en waar vorige week nog een tekort aan water was, moet je je vandaag door een enorme plas waden. Maar geen paniek, deze luxe blijft nooit lang. Het is hier nemelijk voornamelijk droog.


Maar dan zijn er ook nog de tear roads. Dit zijn de net wel wegen. Het is eigenlijk een soort streep van astvalt. Ook hier laveer je je een weg. Enorme potholes, gaten in het astvalt die dan heel diep worden, als een pot, zorgen voor de dagelijkse spanning en sensatie. 


Daaraast vinden geiten en koeien en varkens en honden die reizen of slapen de weg ook een van de meest prettige plekken. De weg is openbaar. Ook voor jong en oud. Verkeerst training begint hier al heel jong. Zegmaar zodra je kan lopen. Want wie kan lopen kan naar school lopen toch. En verder is zo'n mooie schone lap astvalt natuurlijk ook ideaal voor allerlei andere zaken. Je kunt er je handelswaar uitstallen, je casaves drogen, de was doen, en drogen. het is eigenlijk mulifunctioneel zo'n weg. 


Okee, hoi. 


Foto's komen nog, maar komt nog.

HET

Pas als je stopt met zoeken,

Heb je het gevonden.

REIS 2.0

ZICHT OP DE ZAAK

En dus lig ik hier op een muurtje. Verderop spreken mensen een taal, en de vrouwen stampen fufu. Allah hu akbar! Allah hu akbar! De hagedissen kruipen onder me langs, door het gras struinen varkens en geiten. Ze komen dichter bij dan normaal. Zij zien mij niet, maar ik zie hun wel. Ze verwachten een mens niet op een muurtje te liggen.

Ik zit graag op dit muurtje. Om het niveau een beetje te verhogen, om alles eens te over zien. Waar je bent, en hoe het met je gaat. Kijk, we zijn hier op een wonderbaarlijke wijze verzijld graakt. Er was eens een mens die konijns wilde zijn. Maar ze is miers gebleken, en nu zit ze aan de andere kant van de wereld op een muurtje,  en probeert van daar de wereld te bevatten. Uhuu!

En dus lig ik hier op een muurtje. Bryuni! bryuni! White lady! White lady! Ik zie hun niet, maar zij zien mij wel. Ik weet ook niet waar ik mij zelf verwacht te zijn. Als een puzelstukje dat zijn plaats in het plaatje niet kan vinden. Niet omdat zijn afbeelding niet over een komt, maar omdat zijn vorm niet past.

Vanaf het moment dat we in Accra aan kwamen. Op een niet echt vlieg veld, met een niet echt taxi. Over een net niet weg, en een niet echt openvaar vervoer. Langs een niet echt markt en een net niet centrum. In een nog net bus (Echt wel vol, ovirgens), over een echt niet weg. Met niet echt winkels en niet echt goederen. Met niet echt straten en niet echt bermen. Met niet echt huizen, en net niet tuinen.

Ik zit graag op dit muurtje. Je wilt toch graag alles overzien. En als je het system, en de gewonten en de vorm niet snapt, dat wil je toch op zijn minst het fysieke overzien. Of op zijn aller minst een afstand. En ademen.

En dus lig ik hier op dit muurtje. Te tuuren naar een hemels blauwe hemel, waarin langzaam lichtpuntjes verschijnen tot de zon de sterren een kans geeft te schijnen, en ik verzuip in de eindeloze diepte van de zwart. En ik adem. Heel diep, en vol. En veel. Er ben. Wel echt. Helemaal.

WOOORDEN

Wat zal ik er van zeggen.

Moet ik er iets van zeggen?

Mensen willen altijd van alles zeggen.

Over dingen.

Ik ook.

Niet echt, maar toch.

Dus toch.

HET

Er is een Het.

Een Het het.

Een De Het.

We weten allemaal wat Het is,

Maar we weten niet wat Het is.

Hoe Het zou moeten Zijn.

Maar dat Het Zo is, word, dat willen we.

Dat het Er er is.

En we weten allemaal wat Het is,

Maar we weten niet wat het is.