Een jongen.
Een meisje.
Hun zielen staan naast elkaar.
Hij zegt dat ze wel zien waar het schip strand.
Dat het leuker is met haar er bij.
En dat ze snel weer langs moet komen.
Hij kijkt haar aan.
Ze kent zijn woorden.
En zijn blikken.
Maar gist naar de intentie.
Zij afstandelijk.
Een stille schreeuw.
Een ingehouden verlangen.
Ze speelt geblinddoekt tikkertje.
Ooghoek, oorhoek op scherp.
Naargeestig opzoek naar redenen.
Ziet niet waar hij is, wat hij doet.
Wie hij is.
Ze kent zijn woorden.
En zijn blikken.
Maar niet zijn spel.
Hij slaapt vanavond bij zijn vriendinnetje.
Ingehouden wanhop.
Uitzichtloos.
Ze wend haar blik af.
Traantje in de ooghoek.
Haar eigen koers te varen.
Elders te stranden.
Maar hij laat haar niet.
Net niet.
Zegt dat hij haar mist.
Tik.
Van achteren.
Als een mes in de rug.
Ze kent zijn woorden.
En zijn blikken.
Interpreteert ze naar wens.
Maar ze kent niet zijn spel.
Niet haar rol.
