Het is koud. Zo koud.
Maar jij had ook niet kunnen weten, hoe graag ik het wilde.
Dat je je om me heen wikkelde.
Als een warme denken.
Om me aan over te geven.
Dat je in mijn hoofd zou kijken, en zou zeggen, je hoeft niet meer.
Dat je me zou breken.
Uit m’n schil zou pellen.
Je me zou aankijken.
Mij zou zeggen jou aan te kijken.
Zoals je eerder deed.
Maar dan nu nog een keer.
Langer.
Dan zou ik huilen.
Nergens om.
Warme tranen.
Een ontdooiend gezicht.
Maar hoe meer ik je wilde.
Hoe mistiger het werd in mijn hoofd.
Tot ik niets meer zag of deed of zei.
Onzeker tastend of je daar nog ergens was.
Met mijn vingertoppen over de klamme tegels.
In het duister van mijn eigen nacht.
Killer en killer.
Tot een verloren hoopje ijs in de schaduw.
