Anna zit in Afrika, zullen ze zeggen.
Ze, de mensen.
Mijn vrienden ook.
Nu ik ze dat zo hoor denken,
Besef ik pas wat er om me heen is.
In Nederland is in Afrika zijn heel anders.
Als mijn gedachten meer in Nederland zijn,
Ben ik meer in Afrika.
maandag 21 februari 2011
zondag 20 februari 2011
REIS 1.0 (!)
VESTJE AAN OF UIT?
Na een lange zit in een soort tupperware vliegdoos (KLM wel ovirgens) zijn we exact volgens planning geland in Accra. Tot zo ver is er nog niets Afrikaans aan. Zodra we het vliegtuig uitstappen vraag ik me af of we in een viezige tent zijn, maar dat is gewoon het klimaar hiero. Meteen klampt het vocht zich aan ons vast, onder onz natuurlijk veel te warme vestjes. Het leek zo onvoorstelbaar. Het is inmiddels donker en we hadden geen zin om het koud te hebben. Maar we weten nu al snel genoeg, maak je maar geen illusies. Onze namen staan keurig op een bordje, en met deze meneer gaan we maar mee. Het spannedste van de hele reis was misschien we de auto rit naar schihol. Na een grapje over auto pech wilden de goden mij denk ik even laten weten dat dit zo niet kan. Dus hebben we een stukje 90 gereden in zijn 4.
Voor nu crossen we in overvolle trotro's door deze onoverzichtelijke stad, en we stappen uit wanneer ons dat word gezegd. Zo komen we overal.
tijd is op. hoi.,
Na een lange zit in een soort tupperware vliegdoos (KLM wel ovirgens) zijn we exact volgens planning geland in Accra. Tot zo ver is er nog niets Afrikaans aan. Zodra we het vliegtuig uitstappen vraag ik me af of we in een viezige tent zijn, maar dat is gewoon het klimaar hiero. Meteen klampt het vocht zich aan ons vast, onder onz natuurlijk veel te warme vestjes. Het leek zo onvoorstelbaar. Het is inmiddels donker en we hadden geen zin om het koud te hebben. Maar we weten nu al snel genoeg, maak je maar geen illusies. Onze namen staan keurig op een bordje, en met deze meneer gaan we maar mee. Het spannedste van de hele reis was misschien we de auto rit naar schihol. Na een grapje over auto pech wilden de goden mij denk ik even laten weten dat dit zo niet kan. Dus hebben we een stukje 90 gereden in zijn 4.
Voor nu crossen we in overvolle trotro's door deze onoverzichtelijke stad, en we stappen uit wanneer ons dat word gezegd. Zo komen we overal.
tijd is op. hoi.,
maandag 14 februari 2011
"LAZARUS?"
Het was in de zomer van 2010. Ik was aan het afstuderen en had het helemaal gehad. In het gebouw waar ook tijdelijk mijn school huisde kwam ik Luut tegen. Luut drukte mij een flyer in de handen. De flyer verbaasde me, het was zo waar.
De voorstelling is me enorm naar mijn strot gevlogen. Ik was helemaal van mijn stuk.
Het afgelopen half jaar heb ik met ze mee gelopen. Geholpen, met op en af bouwen, gepraat, geluisterd. Ze hebben me ontzettend warm ontvangen. Me in hun armen gesloten.
Het roert me ten zeerste al deze mensen te zien. Ik ken zelf helemaal geen armoede, geen grote tegenslagen, geen verlies. Toch voel ik me verbonden met deze mensen. Ik heb mijn ogen geopend voor wat ik eigenlijk al wist: Dat het leven sommige mensen zo ontzettend door de vingers glipt. Dat het leven zo hard voor ze is. Dat deze maatschappij een tandje te hoog is. Dat het leven niet over eerlijkheid gaat, en dat dit lot iedereen kan treffen.
De theater groep is onderdeel van de ATD - Vierde Wereld Beweging, een organisatie tegen armoede en uitsluiting, opgericht door Joseph Wresinski. Pere Joseph groeide zelf op in bittere armoede en heeft er zijn levenswerk van gemaakt om mensen in armoede hun eigenwaarde weer terug te geven door ze zelf te laten werken en ze "meester van cultuur" te maken.
Mevrouw de Vos van Steenwyk en Andre hebben mij op het hart gedrukt om, waar ik ook kom, altijd te zoeken naar de aller armsten. Omdat zij altijd het meest achtergesteld zijn.
Het is voor mij een hele eer om hier deel van uit te maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)