/
zondag 2 oktober 2011
dinsdag 2 augustus 2011
Spetterend afscheid
Een keer geel.
Twee keer roze.
Een keer groen.
Flesjes tussendoor.
Ik kijk naar het raam.
Er zitten spetters op.
Wat zou dat zijn?
Ik draai me om.
Mijn handje.
Huilende baby's.
De hele nacht.
Kindjes in witte polo shirts.
Moeders met auto sleutels.
...
Does all this air have to enter my body?
Air?
Yes, it's here, it's here!
O, i'm sorry eh, i didn't see it.
Stagiaire zeker.
Schattig.
Have you eaten?
No. Yes, but not realy.
Een hele lange dune naald prikt in mijn hand.
Mijn dunne armpje.
4 liter water druppelt in rap tempo mijn lijf binnen.
5 maanden waren we in Ghana.
Anna word niet ziek.
Geen eens een klein beetje spetter-poep.
Eet alles.
Koud en warm.
Vis, vlees.
Maar Ghana heeft haar toch nog even het achterste van haar eigen keel laten zien. Tijdens ons afscheid in Tamale voelde ik me al niet zo sterk, in de bus steeds ellendiger en tegen de tijd dat we de de bus stop in Kintampo aan deden heb ik daar midden tussen alle vrouwen met schalen op hun hoofd alles er gewoon uit gejaagd. Toen we 8 uur later in Accra aan kwamen begon ook de buikloop op gang te komen, en nog een paar uur later kon ik drinken en het op het toilet alles er meteen weer laten uit lopen. "You're lijke the poly tank, it goes in on top, and it goes down and comes out again." Ja, zeg dat wel, ik heb de kraan gewoon open staan. Binnen de kortste keren heb je jezelf binnenstebuiten gekeerd, en heb je geen eens meer de kracht om jezelf te bevatten.
Let's go to the hospital, zecht father francis. Neen, ik heb geen tegen argument vandaag. Let's go. Ik vind het prima. Giet mijn maar vol. Zolang ik niets meer in mijn maag hoef te stoppen.
En zo komt het dat ik nu hier lig. Met een infuus in mijn arm. tja, lekker is anders. Sluiten we de reis toch nog spetterend af, zecht Sabine. Haleluja!
Twee keer roze.
Een keer groen.
Flesjes tussendoor.
Ik kijk naar het raam.
Er zitten spetters op.
Wat zou dat zijn?
Ik draai me om.
Mijn handje.
Huilende baby's.
De hele nacht.
Kindjes in witte polo shirts.
Moeders met auto sleutels.
...
Does all this air have to enter my body?
Air?
Yes, it's here, it's here!
O, i'm sorry eh, i didn't see it.
Stagiaire zeker.
Schattig.
Have you eaten?
No. Yes, but not realy.
Een hele lange dune naald prikt in mijn hand.
Mijn dunne armpje.
4 liter water druppelt in rap tempo mijn lijf binnen.
5 maanden waren we in Ghana.
Anna word niet ziek.
Geen eens een klein beetje spetter-poep.
Eet alles.
Koud en warm.
Vis, vlees.
Maar Ghana heeft haar toch nog even het achterste van haar eigen keel laten zien. Tijdens ons afscheid in Tamale voelde ik me al niet zo sterk, in de bus steeds ellendiger en tegen de tijd dat we de de bus stop in Kintampo aan deden heb ik daar midden tussen alle vrouwen met schalen op hun hoofd alles er gewoon uit gejaagd. Toen we 8 uur later in Accra aan kwamen begon ook de buikloop op gang te komen, en nog een paar uur later kon ik drinken en het op het toilet alles er meteen weer laten uit lopen. "You're lijke the poly tank, it goes in on top, and it goes down and comes out again." Ja, zeg dat wel, ik heb de kraan gewoon open staan. Binnen de kortste keren heb je jezelf binnenstebuiten gekeerd, en heb je geen eens meer de kracht om jezelf te bevatten.
Let's go to the hospital, zecht father francis. Neen, ik heb geen tegen argument vandaag. Let's go. Ik vind het prima. Giet mijn maar vol. Zolang ik niets meer in mijn maag hoef te stoppen.
En zo komt het dat ik nu hier lig. Met een infuus in mijn arm. tja, lekker is anders. Sluiten we de reis toch nog spetterend af, zecht Sabine. Haleluja!
maandag 1 augustus 2011
Een liedje op de radio...
Een vrouw draagt een gas fles op haar hoofd.
Een man draagt een verwarmings element op zijn hoofd.
Allemaal mensen die ergens vandaan komen,
En ergens heen gaan.
Wie ben ik?
Een liedje op de radio.
Het verkeer zit nog even vast.
Raampje open.
Accra.
Allemaal rijke mensen.
Met glad gestreken kleding.
Glanzende schoenen.
Gas cookers.
En microwave.
Tv.
Een man draagt een TV op zijn hoofd.
Allemaal mensen die ergens vandaan komen,
Ergens heen gaan.
Wie ben ik?
Een liedje op de radio.
Het verkeer zit nog even vast.
Raampje open.
We komen er wel.
Een man draagt een verwarmings element op zijn hoofd.
Allemaal mensen die ergens vandaan komen,
En ergens heen gaan.
Wie ben ik?
Een liedje op de radio.
Het verkeer zit nog even vast.
Raampje open.
Accra.
Allemaal rijke mensen.
Met glad gestreken kleding.
Glanzende schoenen.
Gas cookers.
En microwave.
Tv.
Een man draagt een TV op zijn hoofd.
Allemaal mensen die ergens vandaan komen,
Ergens heen gaan.
Wie ben ik?
Een liedje op de radio.
Het verkeer zit nog even vast.
Raampje open.
We komen er wel.
vrijdag 29 juli 2011
Dingen die zo horen.
O ja, o ja, o ja.
Een laatste ritje op de motorbike.
Die zetten we straks bij de vaders in de garage.
Voor de laatste keer.
En dan moeten we nog schoonmaken,
En alle spullen die niet in onze tas passen er toch in stoppen.
O ja, o ja, o ja,
En een emotioneel afscheid,
Dat hoort zo.
Met mijn ogen dicht.
Heel even.
De koele wind in mijn gezicht.
De geur van Ghana.
En toen waren daar de hemel en de aarde.
Heel even...
En de heldere sterren,
En een felle koplamp in mijn gezicht.
O ja, o ja, o ja.
Een laatste ritje op de motorbike.
Die zetten we straks bij de vaders in de garage.
Voor de laatste keer.
En dan moeten we nog schoonmaken,
En alle spullen die niet in onze tas passen er toch in stoppen.
O ja, o ja, o ja,
En een emotioneel afscheid,
Dat hoort zo...
donderdag 28 juli 2011
Tamale.
36.45 minutes left.
Kom op Anna, je kan het. Verwissel nog voor de laatste keer je sd kaart. Zet nog even die laatste foto's op internet.
Voor je het weet zit je 5 uur in een internet cafe. Vodafone: Africa's fastest! En dat is het. Terwijl buiten de storm de electriciteit aan en uit blaast gaan wij hier prat op een generator. Het internet is hier bijna nog sneller dan bij ons thuis in nederland. Dus daar gaan we dan, ik plan de laatste weken helemaal vol. Iedere dag 1of 2 berichtjes. Sukje bij beetje komt dan alles online. Alle dingen die ik de afgelopen tijd gedaan heb, kunnen jullie de komende tijd lezen, de komende tijd die alweer voorbij is als dit online komt. De afstand maakt de tijd buigbaar.
Voor ons is dit de laatste keer Tamale dat we terug gaan naar Damongo. Ja ja ja. We nemen afscheid van ons stadje. Onze vrienden, die een beetje europa zijn, vergeleken bij Damongo en Bonga.
Op de valreep bezoeken we nog De leder fabriek. Eh, werkplek. Bijzonde winig gemicalieen gebruiken ze daar.
Volgendeweek schilderen we de nersery. Daarna, nemen we afscheid. Spelletjes. Snoephappen. Koekhappen. Het zal wel tranen met tuiten worden. Maar dat wisten we vantevoren all.
Kom op Anna, je kan het. Verwissel nog voor de laatste keer je sd kaart. Zet nog even die laatste foto's op internet.
Voor je het weet zit je 5 uur in een internet cafe. Vodafone: Africa's fastest! En dat is het. Terwijl buiten de storm de electriciteit aan en uit blaast gaan wij hier prat op een generator. Het internet is hier bijna nog sneller dan bij ons thuis in nederland. Dus daar gaan we dan, ik plan de laatste weken helemaal vol. Iedere dag 1of 2 berichtjes. Sukje bij beetje komt dan alles online. Alle dingen die ik de afgelopen tijd gedaan heb, kunnen jullie de komende tijd lezen, de komende tijd die alweer voorbij is als dit online komt. De afstand maakt de tijd buigbaar.
Voor ons is dit de laatste keer Tamale dat we terug gaan naar Damongo. Ja ja ja. We nemen afscheid van ons stadje. Onze vrienden, die een beetje europa zijn, vergeleken bij Damongo en Bonga.
Op de valreep bezoeken we nog De leder fabriek. Eh, werkplek. Bijzonde winig gemicalieen gebruiken ze daar.
Volgendeweek schilderen we de nersery. Daarna, nemen we afscheid. Spelletjes. Snoephappen. Koekhappen. Het zal wel tranen met tuiten worden. Maar dat wisten we vantevoren all.
woensdag 27 juli 2011
dinsdag 26 juli 2011
Japan motors, driven by exelence.
Het is altijd de horizon. De horizon die trekt. Aan mij. Die mij zo facineerd.Die me zo ontroerd. Die altijd onberijkbaar blijft. Die me altijd 2 stappen voor is.
Wat is daar, daar waar ik niet ben? Is er daar, een zijn. Of houd alles aan het einde van mijn wereld op.
Met het uitzicht op de laatste weken besloten we dat het nog niet voorbij mocht zijn. De horizon daagde ons uit, of misschien wel meer de motor die ons altijd als laatste een goede nacht wens, en ons als eerste in de ochtend weer groet. Waarvoor we snachts ons bed uit gaan, om hem onder het afdakje te zetten als het regend. Ja, misschien was het ook de motor.
En zo kwam het dat we vertrokken, richting Lingbuischi.Over onverharde weg en kronkel paadjes.
Ja, heel even zouden we denken dat we in nederland ook een motor zouden kopen, maar dat zou natuurlijk wel mega ultiem saai zijn, mat al die gladde wegen...
Mooie tak he...
maandag 25 juli 2011
zondag 24 juli 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)