Spetterend afscheid

Een keer geel.
Twee keer roze.
Een keer groen.

Flesjes tussendoor.

Ik kijk naar het raam.
Er zitten spetters op.
Wat zou dat zijn?
Ik draai me om.
Mijn handje.
Huilende baby's.
De hele nacht.
Kindjes in witte polo shirts.
Moeders met auto sleutels.
...

Does all this air have to enter my body?
Air?
Yes, it's here, it's here!
O, i'm sorry eh, i didn't see it.

Stagiaire zeker.
Schattig.

Have you eaten?
No.   Yes, but not realy.

Een hele lange dune naald prikt in mijn hand.
Mijn dunne armpje.
4 liter water druppelt in rap tempo mijn lijf binnen.

5 maanden waren we in Ghana.
Anna word niet ziek.
Geen eens een klein beetje spetter-poep.
Eet alles.
Koud en warm.
Vis, vlees.

Maar Ghana heeft haar toch nog even het achterste van haar eigen keel laten zien. Tijdens ons afscheid in Tamale voelde ik me al niet zo sterk, in de bus steeds ellendiger en tegen de tijd dat we de de bus stop in Kintampo aan deden heb ik daar midden tussen alle vrouwen met schalen op hun hoofd alles er gewoon uit gejaagd. Toen we 8 uur later in Accra aan kwamen begon ook de buikloop op gang te komen, en nog een paar uur later kon ik drinken en het op het toilet alles er meteen weer laten uit lopen. "You're lijke the poly tank, it goes in on top, and it goes down and comes out again." Ja, zeg dat wel, ik heb de kraan gewoon open staan. Binnen de kortste keren heb je jezelf binnenstebuiten gekeerd, en heb je geen eens meer de kracht om jezelf te bevatten.

Let's go to the hospital, zecht father francis. Neen, ik heb geen tegen argument vandaag. Let's go. Ik vind het prima. Giet mijn maar vol. Zolang ik niets meer in mijn maag hoef te stoppen.

En zo komt het dat ik nu hier lig. Met een infuus in mijn arm. tja, lekker is anders. Sluiten we de reis toch nog spetterend af, zecht Sabine. Haleluja!

Een liedje op de radio...

Een vrouw draagt een gas fles op haar hoofd.
Een man draagt een verwarmings element op zijn hoofd.
Allemaal mensen die ergens vandaan komen,
En ergens heen gaan.
Wie ben ik?
Een liedje op de radio.
Het verkeer zit nog even vast.
Raampje open.


Accra.
Allemaal rijke mensen.
Met glad gestreken kleding.
Glanzende schoenen.
Gas cookers.
En microwave.
Tv.


Een man draagt een TV op zijn hoofd.
Allemaal mensen die ergens vandaan komen,
Ergens heen gaan.
Wie ben ik?
Een liedje op de radio.
Het verkeer zit nog even vast.
Raampje open.
We komen er wel.